Moja fit historia...

Rok temu z dnia na dzień podjęłam najlepszą możliwą decyzję. Postanowiłam zmienić swoje życie, zmienić siebie...

Moja historia zaczęła się w styczniu 2014 roku. Teraz nazywam to co się wydarzyło "udanym, spełnionym postanowieniem noworocznym", ale wcześniej tak o tym nie myślałam. Nigdy nie byłam szczupła. W gimnazjum i pierwszej klasie liceum doszły jednak dodatkowe kilogramy. Czułam się bardzo źle w swoim ciele, jednak nie potrafiłam nic z tym zrobić. Myślałam, że skoro moi dziadkowie, czy moja mama są "przy kości" to ja też muszę i kropka.  Pewnego styczniowego dnia (2014 r.) natknęłam się na post Ewy Chodakowskiej na facebooku. Wcześniej tylko o niej słyszałam, ale nie czytałam jej wypowiedzi, nie byłam zainteresowana. Postanowiłam podjąć jej wyzwanie i zacząć ćwiczyć jej programy. Nie sądziłam, że mi się uda, że wytrwam. Myślałam, że poćwiczę raz, czy dwa i mi przejdzie. Nie doceniałam siebie, swojego uporu i silnej woli w dążeniu do celu. Nie zrobiłam typowego zdjęcia "przed", nie zmierzyłam obwodów centymetrem. Jedynie stanęłam na wadze, chociaż dobrze wiedziałam, ile kilogramów się tam pokaże. Tak jak przypuszczałam, nic mnie nie zaskoczyło. Na wadze było 83,3 kg. Warto dodać, że mam 174 cm wzrostu. Drugiego lub trzeciego stycznia włączyłam pierwszy raz "Skalpel"- 40 minutowy program Ewy. Nie wiem, dlaczego akurat "Skalpel". W ogóle nie znałam jej programów."Killer" i "Turbo spalanie" brzmiały chyba zbyt ostro. Pierwszy trening nie był łatwy. Nie zrobiłam wszystkich ćwiczeń, niektóre robiłam dużo wolniej, niektóre po próbie ominęłam. Z kałużą potu pod plecami dotrwałam do końca. Byłam z siebie bardzo dumna, sama się do siebie śmiałam.
Następnego dnia prawie nie mogłam wstać z łóżka. Nic dziwnego, bo taki trening był dla mojego organizmu wtedy ekstremalnym wyczynem. Jakoś przetrwałam kolejny dzień, wieczorem znów włączyłam "Skalpel". Z każdym treningiem było łatwiej. Szybko opanowałam ćwiczenia, niektóre nawet polubiłam. Postanowiłam zmienić coś jeszcze, po przecież mówi się, że trening to tylko 30% sukcesu. Z dnia na dzień przeszłam na swoją własną dietę, której reguły sama wymyślałam każdego dnia. Od razu odrzuciłam słodycze. Przekonałam się po raz kolejny, że mam silną wolę. Mogły stać w moim pokoju, a ja po nie nie sięgałam. Zrezygnowałam ze słodkich soków, gazowanych napojów. Nie piłam nawet najlepszych gatunkowo owocowych ze sklepu. Piłam wodę z cytryną i ogromne ilości zielonej i czerwonej herbaty. Wyczytałam gdzieś, że wspierają one metabolizm.
Mieszkam z rodzicami i siostrą. Moja dieta musiała być racjonalna, mama-pielęgniarka nie pozwoliła mi rezygnować ze wszystkiego. Dodam jeszcze, że rok temu o tej porze miałam anemię. Teraz po złej morfologii ani śladu!  Jadłam normalne posiłki, jednak w mniejszych ilościach i regularniej. Całkowicie odrzuciłam ziemniaki, zmniejszyłam ilości makaronu, na początku nie jadłam także żadnego pieczywa. Rezygnowałam z tłustych potraw, gęstych sosów. Kupowałam sobie chlebek typu WASA. Do szkoły zamiast kanapek nosiłam miseczkę twarożku, serka wiejskiego z warzywami. W diecie postawiłam właśnie na warzywa, owoce, białko (twarożki, serki, chude mięso) i zieloną oraz czerwoną herbatę. Raz na dwa tygodnie pozwalałam sobie na coś słodkiego, jakiś fast-food czy inną niezdrową przyjemność. Przecież wszystko jest dla ludzi. Jeżeli była okazja, np. urodziny czy imieniny kogoś z rodziny to zjadłam kawałek ciasta czy tortu bez wyrzutów sumienia.
Codziennie jednak ćwiczyłam. W każdym tygodniu był tylko jeden dzień przewidziany na odpoczynek- najczęściej niedziela.
Czytając to, pewnie czekasz, aż zacznę pisać o efektach. Tak jak obiecuje Ewa pojawiły się bardzo szybko, jakoś po miesiącu. Ciało stało się bardziej sprężyste, brzuch trochę się spłaszczył.
Zdecydowanie za często się ważyłam, ale to dlatego, że bałam się, że przytyję, że kilogramy wrócą.
Stawiałam sobie "małe" cele, do których dążyłam. Najpierw z 83 kg miałam dojść do 76, potem do 70, kolejno do 67. Ostatecznym celem było 65 kg. Utrata osiemnastu kilogramów miała być prezentem na moje osiemnaste urodziny, które miałam 9 sierpnia. Nie wierzyłam, że się uda. Jednak walczyłam cały czas. Moją wymarzoną wagę udało mi się osiągnąć dużo wcześniej, po 5 miesiącach pracy (według mojego Instagrama- martynaagab - 37 tygodni temu).

-18 kg na osiemnaste urodziny, 5 miesięcy pracy

Wiedziałam, że z utrzymaniem wagi mogę mieć kłopot. Ćwiczyłam dalej, jednak na wakacje odpuściłam trochę z dietą. Treningi też mieszałam. Na wadze jednak cały czas było tyle samo kilogramów. Czasami troszkę więcej, ale szybko dochodziłam do poprzedniej wagi. Po wakacjach wróciłam do gry. Zaczęłam trenować znów regularnie, najczęściej "Skalpel", jednak pojawiało się także "Turbo wyzwanie", czasem "Killer" czy dodatkowo jakiś krótki ABS na brzuch lub coś na nogi. Słodkie napoje poszły całkowicie w odstawkę. Do dnia dzisiejszego po nie nie sięgam. Słodycze i inne pyszności pojawiają się do tej pory tylko w weekendy, czasami nawet nie zawsze.
Dzięki regularnym treningom moje ciało zaczęło wyglądać naprawdę dobrze. Zaczęłam zauważać zmiany nie tylko na wadze, ale także w swoim odbiciu lustrzanym.

Dzisiaj aktywność każdego dnia jest dla mnie ogromną przyjemnością, bez której dzień nie jest w pełni wykorzystany. Dieta do już nie typowa dieta, ale mój własny, zdrowy sposób odżywiania. Ważę 62-63 kg. Schudłam pełne 20 kg w 2014 roku! Mam o wiele lepsze samopoczucie, jestem pewniejsza siebie i jeszcze szczęśliwsza! Wszystko dzięki Ewie Chodakowskiej, która swoimi postami na facebooku, motywacjami i tym co mówiła do mnie w treningach (codziennie mówiła to samo, bo przecież ćwiczyłam program z Internetu!) bardzo mnie wspierała i nie pozwalała odpuścić!
Dziękuję!