Postanowiłam, że schudnę... i udało mi się!

Ostatnio dużo się dzieje. Dostaję od Was mnóstwo wiadomości, każdej z Was staram się pomóc na tyle, na ile mogę. Cieszę się, że jesteście!

Najczęstszym pytaniem jest sprawa mojej motywacji. "Jak to się stało, skąd ta determinacja, silna wola?"

"Jak to się zaczęło?"
Cofnijmy się do stycznia 2014 r. Nowy rok, wszyscy dookoła mają pełno planów, postanowień. Wiele osób podejmuje wtedy walkę ze swoim ciałem. Czasem trwa ona dwa dni, czasem dwa tygodnie, a czasem kończy się sukcesem. Ewa Chodakowska na swoim profilu zagrzewa do realizacji noworocznych postanowień. Miałam polubiony jej profil już dawno. Przeglądałam te wszystkie metamorfozy, zazdrościłam. Niektóre posty nawet czytałam, ale te wszystkie przepisy, ćwiczenia, były takie trudne. 6 stycznia stwierdziłam, że spróbować można. "Pewnie poćwiczę ze 2, 3 razy i mi przejdzie." Zapomniałam dodać, że ja i sport to było bardzo kiepskie połączenie. Na lekcjach wychowania fizycznego zawsze ćwiczyłam. Brak umiejętności nadrabiałam frekwencją, żeby mi słaba ocena z tego przedmiotu średniej nie zaniżyła. Zawsze najgrubsza, najsłabsza, najwolniejsza, najgorsza. Samoocena tragiczna, brak wiary we własne możliwości.
Wracając do pamiętnego "Skalpela"- nawet nazwa mnie odstraszała, ale brzmiała łagodniej niż jakiś "Killer" czy "Turbo Spalanie". Innych programów nie znałam. Stojąc na bosaka na dywanie, w starych spodenkach i koszulce, odpaliłam trening. Zaczęło się łagodnie, ale potem było gorzej i gorzej i na końcu jeszcze gorzej. Przy wykrokach złapała mnie zadyszka. Jakoś dobrnęłam do końca. Część ćwiczeń ominęłam, część robiłam w żółwim tempie, a kilku nawet nie potrafiłam wykonać.
Dnia następnego ledwo podniosłam się z łóżka. Taki trening to był istny szok dla mojego organizmu. Po południu jednak po raz kolejny postanowiłam włączyć ten sam program. Też było ciężko. Nie dość, że same ćwiczenia były dla mnie potwornie męczące, to jeszcze te zakwasy... Jakoś się udało. Znów. Historia pojawiała się przez tydzień, dwa tygodnie, miesiąc i trwa do dziś. Tęsknię tylko za zakwasami. Teraz pojawiają się bardzo sporadyczne, mimo dużo cięższych niż cudowny "Skalpel" treningów.

"A co z dietą?"
Po dwóch tygodniach coś zaczęło się dziać. Zauważyłam pierwsze efekty. Uda były twarde, łatwiej znosiły liczne, pojawiające się w "Skalpelu", przysiady. Nawet wykroki zaczęły wychodzić. Skóra jakoś się napięła, ciało stało się bardziej sprężyste, a brzuch, jakby bardziej płaski. Nie miałam zdjęcia "przed", przecież miałam poćwiczyć 2-3 razy i nowa, dziwna fascynacja miała minąć. Nie było do czego porównać, jednak ja czułam, że efekty są. Nawet samopoczucie stało się lepsze. Postanowiłam stanąć na wagę. Ubył kilogram! Pojawiła się niesamowita radość, a ochota na treningi stała się jeszcze większa. Stwierdziłam, że jakbym tak jeszcze zrobiła coś z odżywianiem, to efekt byłby murowany. Na początku celem było zjechanie z 83 do 75 kg. Postanowiłam podjąć wyzwanie. Odrzuciłam słodycze, napoje i fast-foody też poszły w odstawkę. Porcje jedzenia się zmniejszyły, ale za to zaczęłam jeść częściej. Z dnia na dzień wiedziałam więcej. Uczyłam się co jest zdrowe, a co niekoniecznie. Przestałam jeść także białe pieczywo, ziemniaki, zmniejszyłam porcje makaronu. Na talerzu częściej gościły twarożki, jajka, warzywa i owoce. Zaprzyjaźniłam się także z zieloną herbatą. To nie stało się jednego dnia. Do wszystkiego doszłam małymi kroczkami. Błędy się zdarzały. Nie chciałam się jednak specjalnie katować. Raz na jakiś czas pozwalałam sobie na małe szaleństwo- pizza, czekolada, ulubiony napój gazowany czy paczka chipsów.

"Ale skąd miałaś na to wszystko siłę?" 
Motywował mnie efekt. Niestety (tak bardzo żałuję) nie zmierzyłam obwodów, nie zrobiłam zdjęcia "przed". Przeskakujące na wadze cyferki. dawały mi mnóstwo radości i nowej energii. Najpiękniejsze było to, że każde słowo mojej trenerki- Ewy Chodakowskiej- było prawdą! Czułam się lepiej po każdym ukończonym "Skalpelu". Po treningu miałam jeszcze więcej energii na inne zajęcia. Moje ciało wizualnie się zmieniało. Kiedy różnice zauważali dawno niewidziani znajomi, czy koleżanki w szkole, dostawałam kolejne zastrzyki motywacji. Wiedziałam, że to ma sens! Uwierzyłam, że się uda. Postawiłam cel. Miało ubyć 18 kg. Dałam sobie czas do 9 sierpnia. 8 miesięcy pracy, 18 kg na 18 urodziny. Taki prezent dla samej siebie. Udało mi się go osiągnąć już w maju. Po 5 miesiącach sumiennej pracy z Ewą i coraz zdrowszej diety.

"Jak pogodziłaś szkołę, naukę, mnóstwo zajęć z treningami, dietą?"
Wszystko da się zrobić, jeżeli tylko tego chcemy. Codziennie mamy 24 godziny do dyspozycji. To od nas zależy, jak je wykorzystamy. Ja mimo późnych powrotów ze szkoły (2/3 klasa liceum, profil biologiczno-chemiczny, rozszerzona matematyka, biologia, chemia, angielski i niemiecki) o 16:40, a czasem nawet 18:30, potrafiłam znaleźć 40 minut w ciągu dnia tylko dla siebie- na trening. Wystarczyło zrezygnować z kilku chwil spędzanych na Facebooku czy leżenia przed telewizorem, aby "odpocząć". Po dobrym poznaniu i opanowaniu programu zaczęłam ćwiczyć oglądając ulubiony serial. Dzięki temu miałam trening zaplanowany o stałej porze i byłam na bieżąco z życiem ulubionych, serialowych bohaterów. Po wysiłku miałam o wiele więcej energii niż przed, siadałam do książek i zaczynałam naukę. Na moim świadectwie zawsze był czerwony pasek. Da się Da! Ćwiczyłam i ćwiczę 6 razy w tygodniu. Nie miałam i nie mam stałego dnia odpoczynku. "Resetem" nazywam dzień, kiedy po prostu nie jestem w stanie z jakichś powodów zrobić treningu.

Wszystko możesz zmienić! Na nic nie jest za późno. Twoje życie jest w Twoich rękach. Podejmij walkę o lepszą siebie. Rozpocznij przygodę! Raz zaszczepiona miłość do sportu nigdy Cię już nie opuści. Na początku na pewno nie będzie łatwo, ale będzie warto! Obiecuję! Skoro mi się udało, to Tobie też się uda! Dasz radę!



Macie jakieś pytania? Chętnie odpowiem.

Buziak! ;*