Jak wygrać ze sobą?

Moja odpowiedź jest oczywista- każdy ma czasem chwile zwątpienia. Miałam je na swojej drodze, mam je aktualnie i będę mieć cały czas...  Nie chodzi mi tylko o odchudzanie, ale o każdą płaszczyznę ludzkiego życia. Niepewność, strach przed porażką, otulające zwątpienie i wyobrażenie tłumów czekających na moją porażkę. 

Wbrew pozorom z okresu gubienia kilogramów nie pamiętam tych dobrych momentów tak dobrze, jak tych złych i trudnych... 

Myślę, że miałam trochę łatwiejszy start niż nie jedna z Was. Ja się na nic nie nastawiałam. Ba! Ja nawet nie wierzyłam, że COKOLWIEK osiągnę. Zaczęłam pierwszy Skalpel z czystej ciekawości. Pewnie, że śniłam o świetnej figurze, szczupłych udach i płaskim brzuchu... Nie łączyłam tego jednak z rzeczywistością. Zostawiłam to w sferze nieosiągalnych marzeń. Kiedy jednak zaczęłam zauważać drobne efekty, poziom wiary w siebie i własne możliwości wzrastał. Z dnia na dzień i z treningu na trening byłam bardziej zdeterminowana, silniejsza i pewniejsza siebie. 

Momenty załamania dawały mi się jednak we znaki. Szczególnie na samym początku walki z kilogramami, kiedy po utracie kilku pierwszych waga nagle stanęła jak zaczarowana. Stwierdziłam, że to koniec... Że tylko na tyle widocznie mnie stać, a te wszystkie metamorfozy to ściema! Wtedy nie wiązałam jeszcze skoków wagi, złego nastroju i głodowych napadów z comiesięcznymi przypadłościami kobiecej natury... Postawiłam Ewie pierwszy warunek... Dałam jej tydzień. Sumiennie walczyłam i po tygodniu waga się ruszyła. W końcu! 

Kolejny kryzys był u mnie po dziesięciu kilogramach... Sama się w niego nie wpędziłam. Tu pojawiły się pierwsze komentarze w klasie, szkole, środowisku. Na początku byłam wypytywana o każdy szczegół nowego trybu życia. Zaczęłam być motywacją dla niektórych, bo efekty wizualne były widoczne gołym okiem. W niektórych przypadkach motywacja była bardzo ulotna, a euforia i wiara w siebie nie trwała zbyt długo... Wtedy się zaczęło... Po co docenić kogoś, skoro można go obmówić i poprawić sobie humor! Po co pochwalić czyjąś pracę, skoro można wymyślić nową plotkę i wywołać sensację... Straciłam nie tylko 21 kg, ale także bardzo wiele koleżanek, znajomych, bliskich... Miałam już raka, anoreksję, piłam herbaty odchudzające z USA i brałam tabletki z tasiemcem. Z perspektywy czasu wiem, że osoby odpowiedzialne za całe zamieszanie nie zasługiwały na mnie i moje zaufanie. Swoje jednak przeżyłam i nie życzę nikomu podobnych doznań...

Na początku okrutnie przeszkadzały mi komentarze na mój temat. Nawet na płynące z ust znajomych gratulacje byłam uczulona. Bałam się, że usłyszy je ktoś średnio przychylnie do mnie nastawiony. Po czasie jednak poczułam motywację płynącą ze złośliwości i zazdrości. Przestałam chować się z jedzeniem na przerwach i pozwalałam zajrzeć sobie do śniadaniówki. Nawet komentarz: A ta znowu je twaróg przestał działać na moje nerwy. 

Sama wiele razy chciałam się poddać. Z dietą też nie zawsze było tak kolorowo. Wielokrotnie chciałam odpuścić. Zawsze jednak moja niezawodna motywatorka w odpowiednim momencie interweniowała. Jak dziś pamiętam sytuację, gdy leżała obok mnie nietknięta Milka i kusiła swoją fioletową obecnością. Już miałam ją otworzyć, ale najpierw postanowiłam włączyć Facebooka i zobaczyć co się dzieje na świecie. Na profilu Ewy Chodakowskiej trzy minuty wcześniej wylądowała jedna z metamorfoz... Szczęka mi opadła i zamiast czekolady włożyłam buty i odpaliłam trening. 

Były potknięcia, były słodycze i niezdrowe jedzenie raz na jakiś czas, były dni bez treningu... Tak miało być! Każdy taki dzień planowałam i starałam się za wszelką cenę zagłuszyć głosy w głowie, które chciały przyspieszyć te słodkie i długo wyczekiwane dni lenistwa. Nieplanowanie oszustwa też się zdarzały. Po ich najściu jednak często męczyły mnie wyrzuty sumienia. Miałam wrażenie, że znowu wszystko zepsułam, że nie dałam rady, że jestem beznadziejna, najgorsza... 

Potrafiłam i nadal potrafię się sama szybko zdyscyplinować i wprowadzić nowe porządki w głowie. Starałam się z każdego potknięcia wychodzić obronną ręką i czerpać jeszcze większą siłę do działania. Skoro zjadłam czekoladę, to muszę teraz ją spalić! W takich chwilach po prostu odpalałam trening.

Coś, czego z perspektywy czasu nie mogę jednak zrozumieć, to mój strach przed Świętami. Szczególnie pamiętna była dla mnie Wielkanoc w 2014 roku. Bałam się... Każdy posiłek był dla mnie wyzwaniem, a każdy kawałek ciasta wyrzeczeniem. Wtedy jeszcze wydawało mi się, że przez dwa dni mogę stracić wszystko. Rodzina jednak sprowadziła mnie na ziemię. Jednak przed tymi Świętami trochę się naprzeżywałam. Bez sensu! Świąteczny sernik i tak pokonał mój silny charakter. Ja dalej żyję i mam się dobrze, jestem nawet szczupła, a po serniku w boczkach ani śladu. No może tyci! 

Po osiągnięciu wymarzonej wagi zaczęła się walka o jej utrzymanie. W mojej głowie codziennie malował się strach przed jojem. Mój własny wymysł. Kilka razy miałam nawet koszmar, że obudziłam się z dwudziestoma dodatkowymi kilogramami i zaczynałam od zera. Nie zaprzestałam ćwiczyć. Po co zrywać z czymś, co sprawia radość! Do starych nawyków żywieniowych też nie miałam ochoty wracać. Nawyki to chyba nawet złe słowo, bo z mojej poprzednim sposobie odżywiania nie było żadnych norm i zasad. Stopniowo jednak jadłam więcej i więcej, aż waga się ustabilizowała, a ja odetchnęłam z ulgą i przejęłam na zawsze nowy styl życia, który już tak dobrze znałam. 

Aktualnie też mam momenty słabości... I dietowe i treningowe. Jeżeli chodzi o odżywianie, to powroty do domu są dla mojego metabolizmu naprawdę trudne. Na stancji mam tylko to co lubię i jest zdrowe. W domu jest zawsze wszystko. Jak do szafki ze słodyczami nie ciągnie mnie wcale, tak do lodówki aż za bardzo. Mam wrażenie, że moje porcje są wtedy dwa razy większe. Nawet o podwieczorkach pamiętam! Nie ma co się jednak załamywać. Jeden weekend raz na jakiś czas nie zniszczy przecież efektu dwuletniej już pracy. 

Treningowo trzymam się planu. Czasem jednak nie chce mi się tak samo jak Tobie. Ostatnio miałam kryzys. Ty jednak pomogłaś mi go zwalczyć! Weszłam późną porą na bloga. Od godziny miałam już na sobie buty i strój do ćwiczeń. Brakowało jednak chęci. Zauważyłam kilka nowych komentarzy i tak mi się na serduchu dobrze zrobiło, jak je przeczytałam, że oprócz zaplanowanego treningu zrobiłam jeszcze dodatkowe 15 minut! Ty mnie motywujesz!

Myślę, że masz lub wypracujesz jakieś swoje sposoby na walkę z trudnymi chwilami. Pamiętaj, że chwila zwątpienia nie jest w stanie przekreślić wszystkiego, co udało Ci się osiągnąć! Wszystko siedzi w Twojej głowie i tylko od Ciebie zależą Twoje dalsze losy. Nie daj się i wygraj wewnętrzną walkę!

Pamiętaj, że masz mnie. Zawsze możesz napisać wiadomość czy komentarz. Być może nie od razu, ale po chwili na pewno pomogę. W swojej walce nie jesteś sama! Zobacz, jak nas tu dużo!

Autorce komentarza dziękuję za wspaniały pomysł na post. Mam nadzieję, że udało mi się sprostać Twoim oczekiwaniom. O tym rzeczywiście jeszcze nie pisałam! 

Buziak ;*