Marzenia się spełnia- relacja z warsztatów w Gdańsku

Droga długa. Niedawno wracałam z Lublina, a teraz siedzę w pociągu do Gdańska. ❤️ Możecie myśleć, że zwariowałam. Siedzę trzy godziny w dusznym i ciasnym pociągu, w którym jedyną klimatyzacją jest otwarte okno i drzwi, tylko po to, aby jutro razem z dwustoma innymi osobami się spocić i pstryknąć fotkę z Ewą Chodakowską. Uzależnienie, czy może obsesja? Dla mnie to sposób na budowanie wspomnień! Nie chodzi o trening, chodzi o energię, którą naładuję się na kolejne miesiące działania. Chodzi o spotkania, rozmowy, wzmacnianie przyjaźni i zawieranie nowych znajomości. ❤️ Te, które zrodziły się na podstawie wspólnych pasji są najcenniejsze i żadne odległości geograficzne im nie straszne. Prawda #mygirls? Takie wydarzenie to okazja, której nie wolno przegapić! Wszystko się da, trzeba bardzo mocno chcieć. Możesz więc łapać się za głowę, a ja i tak pojadę robić swoje! 

Ku mojemu zaskoczeniu post ten polubiła Ewa. Nie był to jednak pierwszy raz, kiedy serduszkowała moje zdjęcia.



Po szczęśliwym dojechaniu do Trójmiasta i spotkaniu z moimi wspaniałymi dziewczynami postanowiłyśmy nie siedzieć do późna, tylko wyspać się na kolejny, pełen treningów dzień.

Rano był kryzys. Naprawdę mi się nie chciało. Ola (endo_rfina) śpiąca obok też nie ułatwiała sytuacji i nie tryskała energią. Łóżko miało tak silną grawitację... Pomyślałam jednak o spotkaniu ze wspaniałymi ludźmi, którzy będą ćwiczyć razem ze mną i szybko zebrałam myśli, spakowałam plecak i wraz z moimi pozytywnymi wariatkami, Olą i Paulą (idacprzedsiebie), ruszyłam na trening.

W hali czekała Weronika (ikulaaa) oraz Emilka (emilia.bialek), z którymi codziennie widzę się na Instagramie i nie mogłam się doczekać spotkania na żywo. Przyjaźnie na odległość naprawdę mają ogromny sens! Trzeba je tylko odpowiednio pielęgnować. Czuję, jakbyśmy znały się od lat, a było to nasze pierwsze lub drugie spotkanie. Wspólne pasje łączą ludzi, a my jesteśmy tego dowodem. Poznałam także wiele wspaniałych osób. Rozmowy kleiły się od samego początku.


Warsztaty standardowo rozpoczęły się od zumby z Maćkiem Jopkiem. Ten rodzaj ćwiczeń mogę praktykować tylko z nim! Może dlatego, że jego układy nie przypominają tych klasycznych, których nie cierpię. Ma niesamowitą energię i naprawdę zaraża pasją.

Po rozgrzewce przyszła pora na najbardziej wyczekiwany punkt programu, czyli trening z Ewą Chodakowską. Emocje sięgały zenitu. Uśmiechnięta wyszła na scenę i przywitała się z nami bardzo serdecznie. Powiedziała, że przed treningiem chce nam coś przeczytać. Wyjęła telefon i zaczęła czytać mój wpis, który przytoczyłam wcześniej, a mnie wyściskała i zaprosiła do wspólnego treningu na scenie. Tak naprawdę nie potrafię wyrazić słowami tego, co czułam. Miałam wybrać sobie towarzyszkę i propozycja nie do odrzucenia powędrowała do Pauliny. Mogłam tak podziękować jej za jej kwietniowy przyjazd do Poznania i przebiegnięcie ze mną półmaratonu.




Ćwicząc w halach w Poznaniu i Lublinie nawet nie marzyłam o zmierzeniu się z warsztatowym wyzwaniem obok mojej ulubionej trenerki.  To było naprawdę wspaniałe przeżycie. Przybijanie piątek po każdej rundzie było bezcenne. Miałam o wiele więcej energii i motywacji. Niektóre ćwiczenia były naprawdę wymagające. Dałam z siebie wszystko! Spełniłam marzenia, o którym nawet nie śniłam i utwierdziłam się w przekonaniu, że dobro naprawdę wraca.

Po programie Ewy byłyśmy padnięte, jednak w planach miałyśmy jeszcze trzy treningi: z Lefterisem, Patrykiem Puczyłowskim i Tomkiem Choińskim. Na szczęście rozmowa z dietetykiem, Martą Kielak, to zawsze dobry moment na uzupełnienie energii i zebranie sił na kolejne wyzwania.

Zaliczyłyśmy wszystkie zaplanowane treningi, zrobiłyśmy mnóstwo pamiątkowych zdjęć. Obowiązkowe selfie z Chodakowską też oczywiście mam. Ciężko było nam się rozstać. Miałyśmy tyle tematów do rozmowy, tyle pytań do siebie nawzajem. Już zaplanowałyśmy kolejne spotkanie, a następny warsztatowy sezon będzie nasz!


Mój wyjazd do Trójmiasta to oczywiście nie tylko warsztaty. Z Olą i Pauliną w roli przewodnika w niedzielę zwiedziłyśmy piękny Gdańsk i Sopot, przywitałyśmy się z Bałtykiem i zaliczyłyśmy 30 km spaceru po wybrzeżu. Wieczorem, na zwieńczenie spotkania, zrobiłyśmy razem trening, aby pozbyć się zakwasów, zjadłyśmy pyszną, długo wyczekiwaną kolację i rozstałyśmy się po wielogodzinnych rozmowach.


Dla takich chwil warto żyć. Trzeba mieć marzenia, brać je we własne ręce i działać. Dziękuję wszystkim, którzy przyczynili się do tego, że miniony weekend zapamiętam do końca życia. Dziękuję także Tobie. Gdyby Cię tu ze mną nie było, pewnie nie byłabym w miejscu, w którym teraz jestem. Tobie także zawdzięczam swoje sukcesy!

Życzę Tobie i sobie wielu takich momentów. Nie piszę tego, żeby się pochwalić. Piszę dla siebie, żeby utrwalić swoje wspomnienia i wracać w trudniejszych chwilach. Może zachęcę Cię do udziału w następnych warsztatach i spotkamy się w którymś zakątku Polski w przyszłym sezonie?

Buziak ;*